Corrie van Nieuwkerk

Schaamte

27 augustus 2023

Een woord dat bij mij veel oproept.

En dan gaat het niet zozeer over schaamte omdat ik per ongeluk twee verschillende sokken heb aangedaan. Of dat ik een zin in een vreemde taal verkeerd uitspreek. Of schaamte over onbedoelde ongelukjes.
Het gaat dan vooral om schaamte waarbij ik de ogen van anderen als aanwezig of bedreigend ervaar. Mijzelf verplaatsen in de ander en mijzelf voorstellen hoe de ander veroordelend naar mij kijkt, zorgt voor schaamte.
Schaamte zit vooral ook diep weggestopt. De buitenwereld ziet je vooral als krachtig, sterk en het zelf willen oplossen. In schaamte zit ook een oordeel over jezelf. Iets vinden van jezelf.

Tijdens mijn opleiding voor Rouw- en Verliesbegeleider heb ik mij verdiept in ‘schaamte’. En dan vooral hoe schaamte rouw in de weg kan staan.

Door schaamte kom je niet toe aan troost. Door schaamte durf of kun je je niet laten troosten.
Schaamte kan rouw vertragen. Troost immers, kan een waardevolle ondersteuning zijn bij de rouwtaken die voor je liggen.
Schaamte maakt dat je je rouw niet neemt. Dat je niet openlijk durft te spreken over wat je raakt, bezighoudt, verdriet of pijn doet.
Schaamte maakt dat je het verlies opslokt, dat je het rouwen om verlies verdringt, wegstopt in de hoop dat het vanzelf wegslijt.

Omdat…

ik niet wil zeuren
ik sterk moet zijn
loyaliteit in de weg zit
ik de ander wil beschermen
ik het gevoel heb dat ik faal
ik vind dat het mijn eigen schuld is
ik vind dat ik het zelf op moet lossen
ik vind dat ik mij groot moet houden
ik bang ben voor onbegrip of verwijten
ik mij dan minderwaardig en klein voel
ik een ander er niet mee lastig wil vallen
ik vind dat ik het eerst zelf moet proberen
ik bang ben dat een ander er iets van vindt
ik denk dat de ander niet op mijn verhaal zit te wachten

Schaamte Meer lezen »

Laat jij elke dag tellen… of tel jij de dagen tot alles weer voorbij is?

8 mei 2020

Daar zit je dan. Achter je laptop. Thuis.
Je mist je collega’s, contact met klanten, je werkomgeving.
En je realiseert je dat je je werk eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Niet creatief. Of misschien wel helemaal niet relevant.

Of dat je dat thuiswerken best wel even lekker vindt, maar écht focus houden, enthousiast nieuwe zaken aanpakken, jezelf blijven motiveren én ontwikkelen vind je moeilijker dan je dacht. En het lijkt ook wel of er alleen maar méér vergaderd wordt…. Je wilt je collega’s gewoon zíen, niet via calls en virtuele meetings. Je komt met al die calls niet eens aan werken tóe.

Je zult blij zijn wanneer je weer ‘gewoon’ naar je werk kunt. Maar dat hardop zeggen voelt bijna als vloeken in de kerk. Want ‘iedereen’ vindt het virtueel werken zó geweldig….

En wat als dat ‘gewoon’ nog op zich laat wachten…
En hoe ziet dat ‘gewoon’ er dan straks uit?
En hoe gaat dan dan werken op 1,5 meter afstand?
En hoe gaan we dan met elkaar om?
En past jouw rol daar dan nog wel in.
En kan of wil je nog wel veranderen.

Je kunt de dagen tellen tot alles weer voorbij is.

Of je kunt élke dag laten tellen.

Door te bedenken dat je ook best een baaldag mag hebben
Dat het ook heel normaal is om uit je ‘normale doen’ te zijn
Dat je ook nog steeds een vrije dag op kan nemen
Dat je elke dag ook best een poosje mag niksen
Of misschien werkt het voor jou om ’s morgens te bedenken hoe jij er vandaag een succesvolle of fijne dag van kunt maken: Wat ga jij vandaag ánders doen. Dat kan iets zijn wat je aan jezelf wilt verbeteren, maar kan ook een compliment zijn of aandacht geven aan een ander.
En denk dan ’s avonds eens na over waar je die dag blij van bent geworden. En ja dat kan ook zijn dat je nog gezond bent, dat je ook even fijn ‘gekletst’ hebt met die ene collega of dat je vanuit het raam in je werkkamer het frisse groen buiten hebt opgemerkt.

En je kunt nadenken over waar jij jezelf in zou willen ontwikkelen, waar jij aan zou willen werken. Welke rol jou past. Zodat je vast kunt voorsorteren op wat voor ‘normaal’ we straks ook krijgen.

Laat jij elke dag tellen…. Meer lezen »

Veerkracht

16 april 2020

Mijn moeder is 15 april jl. 92 jaar geworden.

En iedereen die mijn moeder een beetje kent weet dat zij een krachtige en zelfstandige vrouw is. Beurtelings hebben mijn broer, zus en ik telefonisch contact. En ik ken mijn moeder goed genoeg om te weten dat zij daar op enig moment vast wel iets over zou zeggen. En dat gebeurde.

“Je moet niet denken…”, verklaarde zij, “dan zit mijn moeder daar steeds maar zielig alleen, want ik ga elke dag nog even naar buiten, doe mijn boodschapjes, volg kerkdiensten en concerten van de Laurenskerk en de Doelen online. Ik kijk naar foto’s van musea. Dus ik heb genoeg te doen en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje”.

Wat ben ik ongelooflijk trots op haar!

Op haar veerkracht en haar inzicht. Op haar levenslust om élke dag te laten tellen in plaats van alle dagen te tellen tot alles weer voorbij is.

Veerkracht Meer lezen »