Laat jij elke dag tellen… of tel jij de dagen tot alles weer voorbij is?

8 mei 2020

Daar zit je dan. Achter je laptop. Thuis.
Je mist je collega’s, contact met klanten, je werkomgeving.
En je realiseert je dat je je werk eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Niet creatief. Of misschien wel helemaal niet relevant.

Of dat je dat thuiswerken best wel even lekker vindt, maar écht focus houden, enthousiast nieuwe zaken aanpakken, jezelf blijven motiveren én ontwikkelen vind je moeilijker dan je dacht. En het lijkt ook wel of er alleen maar méér vergaderd wordt…. Je wilt je collega’s gewoon zíen, niet via calls en virtuele meetings. Je komt met al die calls niet eens aan werken tóe.

Je zult blij zijn wanneer je weer ‘gewoon’ naar je werk kunt. Maar dat hardop zeggen voelt bijna als vloeken in de kerk. Want ‘iedereen’ vindt het virtueel werken zó geweldig….

En wat als dat ‘gewoon’ nog op zich laat wachten…
En hoe ziet dat ‘gewoon’ er dan straks uit? 
En hoe gaat dan dan werken op 1,5 meter afstand?
En hoe gaan we dan met elkaar om?
En past jouw rol daar dan nog wel in.
En kan of wil je nog wel veranderen. 

Je kunt de dagen tellen tot alles weer voorbij is.

Of je kunt élke dag laten tellen.

• Door te bedenken dat je ook best een baaldag mag hebben
• Dat het ook heel normaal is om uit je ‘normale doen’ te zijn
• Dat je ook nog steeds een vrije dag op kan nemen
• Dat je elke dag ook best een poosje mag niksen
• Of misschien werkt het voor jou om ’s morgens te bedenken hoe jij er vandaag een succesvolle of fijne dag van kunt maken: Wat ga jij vandaag ánders doen. Dat kan iets zijn wat je aan jezelf wilt verbeteren, maar kan ook een compliment zijn of aandacht geven aan een ander. 
• En denk dan ’s avonds eens na over waar je die dag blij van bent geworden. En ja dat kan ook zijn dat je nog gezond bent, dat je ook even fijn ‘gekletst’ hebt met die ene collega of dat je vanuit het raam in je werkkamer het frisse groen buiten hebt opgemerkt.

En je kunt nadenken over waar jij jezelf in zou willen ontwikkelen, waar jij aan zou willen werken. Welke rol jou past. Zodat je vast kunt voorsorteren op wat voor ‘normaal’ we straks ook krijgen. 

Veerkracht

16 april 2020

Mijn moeder is 15 april jl. 92 jaar geworden. 

En iedereen die mijn moeder een beetje kent weet dat zij een krachtige en zelfstandige vrouw is. Beurtelings hebben mijn broer, zus en ik telefonisch contact. En ik ken mijn moeder goed genoeg om te weten dat zij daar op enig moment vast wel iets over zou zeggen. En dat gebeurde.

“Je moet niet denken…”, verklaarde zij, “dan zit mijn moeder daar steeds maar zielig alleen, want ik ga elke dag nog even naar buiten, doe mijn boodschapjes, volg kerkdiensten en concerten van de Laurenskerk en de Doelen online. Ik kijk naar foto’s van musea. Dus ik heb genoeg te doen en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje”.

Wat ben ik ongelooflijk trots op haar! 

Op haar veerkracht en haar inzicht. Op haar levenslust om élke dag te laten tellen in plaats van alle dagen te tellen tot alles weer voorbij is.